Etykiety zadrukowane
Etykiety przeważnie mają postać kawałka cienkiego, samoprzylepnego materiału, który nakleja się bezpośrednio na produkt, jego opakowanie lub, w przypadku elementów wyposażenia, na obudowę. Nalepki to struktury warstwowe. W zależności od producenta albo przeznaczenia mogą się różnić, jednak w typowej naklejce wyróżnia się następujące warstwy: powłoka wierzchnia pełniąca funkcję ochronną (lakierowana, laminowana), podłoże, które z jednej strony jest zadrukowywane treścią napisów, a z drugiej pokrywane klejem oraz warstwa, do której tymczasowo wszystkie wyższe są przez to spoiwo przymocowane (podkład). W procesie produkcji nalepki warstwy te zostają ze sobą połączone, zaś w momencie etykietowania od warstwy najniższej pozostałe zostają oderwane.
Nadruki na etykietach zwykle wykonywane są w jednej z dwóch technik. Są to: druk termiczny i termotransferowy. Proces drukowania pierwszą metodą składa się z dwóch etapów: podgrzania głowicy drukującej i jej kontaktu z papierem przechodzącym przez urządzenie, po którym głowica przesuwa się, odwzorowując zadany wzór. Aby stał się on widoczny, papier musi mieć specjalne właściwości. Nadaje mu je termoczuła emulsja, którą jest powlekany. Dzięki niej papier tam, gdzie styka się z rozgrzaną głowicą drukującą, ciemnieje. Nadruki wykonane tą techniką z czasem bledną, zwłaszcza pod wpływem światła słonecznego i ciepła. Nie są też odporne na ścieranie.
Znakowarki laserowe - Przyczyny problemów1. Znakowarka nie działa (brak wiązki lasera):
2. Niewyraźne oznaczania:
3. Oznaczenia za płytkie albo o nierównomiernej głębokości:
4. Zbyt mała moc lasera:
5. Przesunięcie wiązki skutkujące przesunięciem oznaczeń:
6. Migotanie wiązki:
7. Oznaczenia nanoszone w innym miejscu niż docelowe:
8. Słaba jakość krawędzi symboli:
9. Głowica się przesuwa, ale znakowarka nie znakuje:
|
Technika druku termotransferowego
W drugiej metodzie nagrzana głowica jest dociskana do specjalnej taśmy. W miejscu kontaktu ta się topi, co sprawia, że zostaje przeniesiona na zadrukowywany materiał. Druk termotransferowy zapewnia trwałość oraz odporność nadruków na światło słoneczne, ciepło oraz ścieranie. Poza tym obecność taśmy pomiędzy głowicą a etykietą separuje ją od kurzu i brudu. Główną wadą tej metody jest jednak koszt taśmy. Wyróżnić można trzy typy taśm termotransferowych: woskowe, woskowo-żywiczne, żywiczne.
Najpopularniejsze są taśmy woskowe. Są niedrogie. Mają też niską temperaturę topnienia. Powinno się ich używać generalnie do wykonywania nadruków na etykietach papierowych, powlekanych i niepowlekanych. Czasem niestety wydruki wychodzą nieostre i zwykle mają krótszą żywotność. Poza tym taśmy woskowe mogą pozostawiać smugi.
Taśmy termotransferowe woskowo-żywiczne z kolei są droższe, chociaż jednocześnie tańsze niż te tylko żywiczne. Mają średnią temperaturę topnienia. Można ich używać do drukowania na papierze powlekanym, w tym z błyszczącymi, gładkimi powierzchniami i syntetycznym. Zapewniają ostre, wyraźne nadruki o dużej trwałości.
Taśmy żywiczne mają największą temperaturę topnienia w porównaniu do pozostałych. Sprawdzą się w zadrukowywaniu na przykład metek odzieży. Gwarantują ostre, wyraźne nadruki o bardzo dużej trwałości. Są jednak w zestawieniu z woskowymi i woskowo-żywicznymi najdroższe.
